«Ν’ ανοίξετε το ίδρυμα»

«Ζούμε σε μια πραγματικότητα που βασίζεται στη διαίρεση, σε μια κοινωνική οργάνωση που μας σκοτώνει και μας εξουσιοδοτεί να σκοτώνουμε τους άλλους/ες για να επιζήσουμε.

Είναι αυτή η πραγματικότητα που πρέπει ν’ αλλάξει και πρέπει ν’ αγωνιστούμε για να την αλλάξουμε, έτσι ώστε να μπορούμε να βρούμε τις πραγματικές απαντήσεις στις κοινωνικές ανάγκες της άλλης/ου σε μια κοινωνία όπου το κοινωνικό σύστημα δεν θα καθορίζεται από αυτούς που το διαχειρίζονται και το ελέγχουν, αλλά στο οποίο οι ανάγκες ΟΛΩΝ θα καθορίζουν την ποιότητα και τον τρόπο των απαντήσεων».

Ο ψυχίατρος της «αποϊδρυματοποίησης», Φράνκο Μπαζάλια γεννήθηκε στην Βενετία το 1924 και μεγάλωσε στη συνοικία του Σαν Πόλο. Το 1943 εγγράφηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πάντοβα, όπου και ανέπτυξε έντονη αντιφασιστική δράση και φυλακίστηκε για έξι μήνες, μια εμπειρία που τον επηρέασε βαθιά στη μετέπειτα πορεία της ζωής του.

Τα κάγκελα μιας άλλης φυλακής που συνάντησε ξανά, το 1961, από τη θέση πια του διευθυντή του ψυχιατρικού νοσοκομείου της Γκορίτσια.

Συνθήκες στρατωνισμού και φυσικής καταπίεσης, κλειδωμένες πόρτες, υποχρεωτική συνοδεία του ψυχικά ανάπηρου ακόμη και στην τουαλέτα, ηλεκτροσπασμοθεραπείες και πολλές ακόμη εικόνες εξευτελισμού και καταπίεσης, ήταν η ιδρυματική πραγματικότητα με την οποία ήρθε αντιμέτωπος ο Μπαζάλια.

Τα ψυχιατρικά νοσοκομεία και οι εργαζόμενοι σε αυτά δεν ήταν παρά «η διεύρυνση του μονοπωλίου της εξουσίας προς τους τεχνικούς (σ.σ.: ψυχίατροι και λοιποί εμπλεκόμενοι), που θα την ασκήσουν στο όνομά της και θα εξακολουθήσουν να δημιουργούν καινούριους αποκλεισμένους μέσω μιας διαφορετικής μορφής βίας: της τεχνικής βίας».

Ο ανάπηρος περιθωριοποιείται, αντικειμενοποιείται και χάνει δια παντός την κοινωνική του υπόσταση. Γίνεται ο εξουσιαζόμενος που δέχεται άκριτα τις εντολές του εξουσιαστή-γιατρού του, σε μια σχέση χωρίς αμοιβαιότητα.

Ήδη από την αρχή του εγχειρήματος της αποασυλοποίησης, ο Μπαζάλια δεν έκρυψε τον πολιτικό χαρακτήρα αυτού, κάθε άλλο, διότι για εκείνον «η πολιτικοποίηση της δράσης είναι ακόμα η μόνη απελευθερωτική/θεραπευτική πράξη που έχουμε στη διάθεσή μας και που συμπίπτει με την ανάδειξη- σε όλα τα επίπεδα της κοινότητας- των πιο σοβαρών και πιο κρυμμένων αντιφάσεων του κοινωνικού μας συστήματος».

Το 1971 αναλαμβάνει τη θέση του διευθυντή του ψυχιατρικού νοσοκομείου της Τεργέστης. Μέσα στα επόμενα επτά χρόνια οι αλλαγές είναι ριζικές: κατάργηση των περιορισμών, όπως χρήση μόνο πλαστικών μαχαιροπίρουνων, δέσιμο με λουριά στο κρεβάτι, κλειδωμένες πόρτες και παράθυρα. Το προσωπικό του νοσοκομείου μπορούσε να ακολουθήσει το δικό του πρότυπο σχέσης με τους τρόφιμους, ενώ η χρήση φαρμάκων λειτουργούσε επικουρικά και όχι κατασταλτικά.

Ξεκίνησαν καλλιτεχνικές δραστηριότητες, ανοιχτές στο κοινό, με εξιδρωματικό ακροατήριο. Πραγματοποιήθηκαν εκδρομές με διαμονή σε καταλύματα εκτός ιδρύματος και ανατράπηκαν τα δεδομένα της «εργοθεραπείας». Όσοι παρείχαν εργασία πληρώνονταν αξιοπρεπώς και είχαν τα ίδια εργασιακά δικαιώματα με όλους.

Σχετικά, δε, με τον τόπο διαμονής τους, ορισμένοι ανάπηροι βρήκαν σπίτι εντός της κοινότητας, στις οικογένειές τους, κάποιοι παρέμεναν σε μικρές ομάδες σε νοικιαζόμενα διαμερίσματα, ενώ κάποιες πτέρυγες του νοσοκομείου μετατράπηκαν σε ξενώνες στις οποίες φιλοξενούνταν.

Η κατάληξη αυτών των (επίπονων) προσπαθειών ήταν η ψήφιση του περίφημου νόμου 180 από το ιταλικό Κοινοβούλιο τον Μάιο του 1978 για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση, ένας νόμος που είχε μπροστά του Συμπληγάδες μέχρι να φτάσει στην εφαρμογή.

Ο Μπαζάλια έδωσε ομιλίες ανά τον κόσμο υποστηρίζοντας το νόμο και τον Νοέμβριο του 1979 έγινε συντονιστής των ψυχιατρικών υπηρεσιών της Επαρχίας του Λάτσιο.

Έθεσε σε εφαρμογή τρία προγράμματα αποασυλοποίησης υψηλού επιπέδου, ζητώντας ταυτόχρονα να του εξασφαλιστεί από την Τοπική Αυτοδιοίκηση πλήρης ελευθερία κινήσεων.

Σε μια κοινωνία που τιμωρεί, που σπρώχνει στην αφάνεια ό,τι και όποιον δεν συμβαδίζει με τις ανελεύθερες τακτικές της, ο Μπαζάλια απέδειξε πως το φυσιολογικό ορίζεται από τον τρόπο που το αντιλαμβανόμαστε.
Χαρακτηριστική είναι η απάντηση που έδωσε στην ερώτηση: «Και τι μπορούμε να κάνουμε μέχρι να ανοίξει το ίδρυμα;», η οποία τού έγινε τον Ιούνιο του 1979.
Ήταν σαφής: «Ν’ ανοίξετε το ίδρυμα»

71 χρονια απο το πογκρόμ ενάντια στους ανάπηρους πολέμου της Αλβανίας

Στις 30 Νοεμβρίου του 2014 συμπληρώνονται 71 χρόνια από τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη του 1943, όταν τα τάγματα ασφαλείας, με τις πλάτες των γερμανοφασιστών κατακτητών, ξεχύθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας ενάντια στους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου. Τους άρπαξαν, τους φόρτωσαν ν σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα.

Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού, οι ανάπηροι των μετώπων στο μεγαλύτερο ποσοστό τους μαζεύτηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας. Περίπου 15.000 ανάπηροι βρήκαν το πρώτο καταφύγιό τους, σε άθλιες συνθήκες, σε δεκάδες νοσοκομεία της Αθήνας. Από την πρώτη στιγμή, οι ανάπηροι άρχισαν τους αγώνες για την επιβίωσή τους και την υγειονομική περίθαλψή τους. Ιδιαίτερο μέτωπο άνοιξαν ενάντια στους αξιωματικούς – εγκάθετους της δοσίλογης κυβέρνησης που λυμαίνονταν τα νοσοκομεία.

Η κατάσταση στη χώρα άρχισε να γίνεται ανυπόφορη. Πλησίαζε ο χειμώνας 1941 – 42 και το φάσμα της πείνας ήταν ορατό. Το Σεπτέμβρη του 1941, ιδρύθηκε το ΕΑΜ που αμέσως επιδόθηκε σε ένα δύσκολο και επικό αγώνα για την ανύψωση του ηθικού του λαού και την πάλη του για την επιβίωση και τη λευτεριά του. Τα μηνύματα του ΕΑΜ πρώτοι τα πήραν οι ανάπηροι του πολέμου στα νοσοκομεία. Αρχισε η οργάνωση των νοσοκομείων στο ΕΑΜ. Στις 28 Οκτώβρη 1941 πραγματοποιείται η πρώτη οργανωμένη αγωνιστική εκδήλωση. Οι ανάπηροι μαζί με τους φοιτητές καταθέτουν στεφάνια στον Αγνωστο Στρατιώτη κάτω από τα έκπληκτα μάτια των αρχών κατοχής.

Στα νοσοκομεία αρχίζει οργασμός οργανωτικής δουλειάς. Συγκροτούνται σε όλα τα νοσοκομεία Επιτροπές, καθώς και παννοσοκομειακή Επιτροπή. Στα νοσοκομεία δεν κατάφεραν ποτέ να εγκατασταθούν οι διοικήσεις που διόρισαν οι κυβερνήσεις των Ράλληδων. Το κίνημα των αναπήρων συντονίζεται με το φοιτητικό κίνημα, με τους δημόσιους υπάλληλους, τους μαγαζάτορες, τους εργαζόμενους.

Σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις της Αθήνας για ψωμί και συσσίτια, στις εθνικές επετείους της 25ης του Μάρτη και 28ης Οκτώβρη προπορεύονταν οι ανάπηροι και τραυματίες του αλβανικού πολέμου με τα αναπηρικά τους αμαξίδια – «μηχανοκίνητες φάλαγγες» τα είχε ονομάσει τότε ο λαός – με τις πατερίτσες ή τα μπαστούνια τους, με τους επιδέσμους ακόμα στα κεφάλια τους, στα μάτια τους και τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα αμαξίδια, να υποβαστάζουν τους ακρωτηριασμένους ή να οδηγούν τους τυφλούς.

Οι ανάπηροι συντονίζουν και συντάσσουν τις δυνάμεις τους. Καθορίζουν τρία κέντρα δράσης και συμπαράστασης στον αναπτυσσόμενο λαϊκό αγώνα. Λυκαβηττό – Τουρκοβούνια – Κέντρο Αθήνας, προς τα οποία συγκλίνει η δράση τριών γειτονικών ομάδων νοσοκομείων.

Η ανάπτυξη του αγώνα των αναπήρων εξοργίζει τις ελληνικές και γερμανοϊταλικές αρχές κατοχής. Στόχος τους τώρα είναι η διάλυση των νοσοκομείων. Εγινε η σκέψη να μαζέψουν όλους τους ανάπηρους στα Μέθανα, δήθεν για λουτροθεραπεία. Αλλά οι ανάπηροι ματαίωσαν την πονηρή αυτή «λύση». Στις 3 Μάρτη 1943 πήραν μέρος στον ξεσηκωμό για ματαίωση της επιστράτευσης, μαζί με τους εργαζόμενους της Αθήνας και του Πειραιά, τους δημόσιους υπάλληλους, τους φοιτητές, τους επαγγελματίες και βιοτέχνες. Πλήρωσαν με ακριβό τίμημα: 46 νεκρούς. Ομως, ούτε ένας Ελληνας δεν πήγε στο Ανατολικό Μέτωπο.

Στις 30 Νοέμβρη 1943 γύρω στις 3 τα ξημερώματα, έκαναν την επίθεσή τους ενάντια στα 19 νοσοκομεία που οι ανάπηροι τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης. Ο «εγκέφαλος» που σχεδίασε την έφοδο στα νοσοκομεία και το άγριο χτύπημα των αναπήρων ήταν ο γνωστός και σαν «μαύρος» άνθρωπος Στ. Γονατάς, φυσικά μαζί με τον Ράλλη το δοσίλογο πρωθυπουργό. Ελληνόφωνα στρατεύματα κατοχής, οι γερμανοτσολιάδες του Ράλλη, πάνω από χίλιοι, οπλισμένοι με γερμανικά όπλα, μεταφέρθηκαν με  καμιόνια κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του Γκεσταπίτη Φον Στρόουπ περικύκλωσαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, για να τα καταλάβουν. Μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και με βρισιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους και πολλές φορές με λογχισμούς και πυροβολισμούς, έπεσαν πάνω στους ανάπηρους και τραυματίες.

Ο Γονατάς, μάλιστα, είχε κυνικά δηλώσει σε μια επιτροπή αναπήρων. «Θα σας εξοντώσουμε όλους, γιατί είσαστε ΕΑΜίτες». Κι ο Ράλλης τους αποκαλούσε κηφήνες και αναρχικούς.

Η αγριότητα των γερμανοτσολιάδων ξεπέρασε κάθε όριο. Έσερναν ανάπηρους με κομμένα και τα δυο άκρα στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Δεν άφηναν τις νοσοκόμες να τους βοηθήσουν. Αρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι. Μεγαλύτερη αγριότητα και μίσος έδειχναν στα μέλη των νοσοκομειακών επιτροπών, τα οποία υποδείκνυαν οι πράκτορές τους μέσα σε κάθε νοσοκομείο.

 Οι ανάπηροι φορτώνονται σε καμιόνια με προορισμό τις φυλακές Χατζηκώστα και το στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Τα ξημερώματα εκτελούνται 283 αγωνιστές με αναπηρία.

Η Πένυ και οι «άλλοι»

Είναι πολλές χιλιάδες οι Έλληνες/ιδες με ακρωτηριασμό. Αιτίες ακρωτηριασμού είναι πάμπολλες. Μπορεί να είναι ο σακχαρώδης διαβήτης (περίπου 5.000 ακρωτηριασμών διαβητικών ποδιών) τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα, εργατικά ατυχήματα, ασθένειες αλλά και τυχαία συμβάντα στην διάρκεια της καθημερινότητας.

Η ανεπάρκειας των δομών είναι σαφής και πανθομολογημένη .

Η απουσία οργανωμένου ιατρείου διαβητικού ποδιού, καθώς και οι φασιζουσες δημόσιες απόψεις δια στόματος του διοικητή του ΙΚΑ ΕΤΑΜ Ροβέρτου Σπυρόπουλου, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ όρισε το κόστος του ακρωτηριασμού μικρότερο από την εύρυθμη λειτουργία του ιατρείου διαβητικού ποδιού  .

Γνωστές στους πάντες επίσης είναι η εγκληματικές κακοτεχνίες σε όλο το οδικό δίκτυο της χώρας και στο δομημένο περιβάλλον της ευρύτερα.

Μόνο οι εντελώς ανυποψίαστοι τέλος, αγνοούν ότι οι παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας στην χώρα μας, που έχουν ως αποτέλεσμα την έκθεση χιλιάδων εργατών στην πιθανότητα μικρών η μεγαλύτερων ατυχημάτων, αποτελούν συνειδητή επιλογή-αμέλεια της πολιτείας.

Όλα τα παραπάνω είναι δεδομένα και αφορούν την πρόκληση των ακρωτηριασμών.

Εξίσου δεδομένα είναι και -στα όρια του τραγελαφικού- τα ελλείμματα που αφορούν το μετέπειτα στάδιο, δηλαδή, το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του πολίτη με ακρωτηριασμό στην απολαβή όλων εκείνων των στοιχειωδών προϋποθέσεων που καθιστούν λειτουργικό και ισότιμο τον κοινωνικό του ρόλο.

Δεδομένη για παράδειγμα είναι η στέρηση της χώρας μας – συγκριτικά με τις λεγόμενες προηγμένες – σε ότι αφορά το ιατρικό/επιστημονικό κομμάτι του όλου θέματος .

Στις χώρες αυτές υπάρχουν υψηλού επιστημονικού επιπέδου σχολές για την εκπαίδευση των ειδικών που κατασκευάζουν και εφαρμόζουν τις προθέσεις.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία αμιγώς εξειδικευμένη νοσηλευτική μονάδα, που να καλύπτει διεπιστημονικά από την πρόληψη μέχρι και την αποκατάσταση των ακρωτηριασμένων.

Είναι παγκόσμια παραδεκτό ό,τι η σωστή επιλογή, κατασκευή και εφαρμογή των σύγχρονων προθέσεων σε συνδυασμό με ένα εντατικό πρόγραμμα κινητικής και λειτουργικής επανεκπαίδευσης του/της ακρωτηριασμένου/ης, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην λειτουργικότητα και επανένταξη του.

Το καλύτερο παράδειγμα άριστης προθετικής εφαρμογής και λειτουργικότητας σε ακρωτηριασμένους είναι οι αθλητές δρόμου που συμμετέχουν στους Παραολυμπιακούς αγώνες!

Το οξύμωρο είναι ότι έχουμε τους περισσότερους ακρωτηριασμούς σε όλη την Ευρώπη όμως δεν έχουμε ούτε έναν ακρωτηριασμένο αθλητή συμμετέχοντα -διακριθέντα στα αγωνίσματα δρόμου και αυτό από μόνο του καταδεικνύει την ποιότητα αποκατάστασης στην Ελλάδα.

Δεδομένη επίσης είναι η διαχρονική έλλειψη πολιτικής βούλησης ώστε να δοθούν ολοκληρωμένες δημόσιες λύσεις στο παραπάνω κομμάτι.

Δεδομένη ακόμα είναι η  από πλευράς ασφαλιστικών ταμείων χρηματοδότηση συγκρινόμενη με το υψηλό κόστος των απαραίτητων υπηρεσιών αποκατάστασης που μεταφράζεται για τους/τις πολίτες/ισες με ακρωτηριασμό σε τεράστια οικονομική αφαίμαξη.

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλαίας η πολιτεία σφυρίζει αδιάφορα για τους/τις ακρωτηριασμένους/ες και επιβάλει μέσα από το success story  την εποχή της πατερίτσας υπό το «στοργικό» βλέμμα της λεγόμενης εθνικής εκπροσώπησης των ΑμεΑ.

Ακόμα πιο δεδομένη είναι από πλευράς πολιτείας η απόδοση χαμηλού ποσοστού αναπηρίας(λειτουργικότητας) από τις επιτροπές/παρωδία των ΚΕΠΑ στους/στις ακρωτηριασμένους/ες, που συνεπάγεται πολύ μικρή γκάμα άσκησης δικαιωμάτων σε σχέση με τις αυξημένες ανάγκες και το υψηλότατο κόστος διαβίωσης που ο ακρωτηριασμός επιφέρει.

Όλα τα παραπάνω είναι δεδομένα σε χιλιάδες Έλληνες/ιδες πολίτες/ισες και στις οικογένειες τους αλλά και σε όλους όσους σχετίζονται με την άσκηση δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία. Είναι όμως προφανώς άγνωστα στους «προοδευτικούς»  καλλιτέχνες της συντεχνίας του τραγουδιού που έσπευσαν να διασφαλίσουν ένα τεχνητό μέλος στην ακρωτηριασμένη τραγουδίστρια Πένη Σκάρου.(αλήθεια σε 3 χρόνια θα κάνουν νέα συναυλία για το επόμενο τεχνητό μέλος της Πένης;)

Την ίδια ώρα με άλλα λόγια που η δραματική αλήθεια χιλιάδων πολιτών/ισων με ακρωτηριασμό λόγο των ανεπαρκειών /περικοπών της πολιτείας ,ελέω κρίσης κραυγάζει για έξοδο δημοσιότητας, οι ευαίσθητοι(κατά δήλωση τους)έντεχνοι τραγουδιστές διεκδικούν ΜΟΝΟ την αποκατάσταση μέλους της συντεχνίας τους.

Διαστρεβλώνοντας την έννοια της αλληλεγγύης με  μονοσήμαντο πρόσημο και όρους συντεχνίας ,δίχως την παραμικρή διάθεση να αναγάγουν την προσωπική περίπτωση της συμπαθούς τραγουδίστριας σε συνολική αναφορά/διεκδίκηση για τους ακρωτηριασμένους/ες και γενικώς για τους/τις ΑμεΑ.

Μας προσβάλετε εστιάζοντας στην περίπτωση της, κατά τα άλλα συμπαθούς, συναδέλφου σας με ακρωτηριασμό, καταργείτε όμως με αυτόν τον τρόπο κάθε έννοια δικαιοσύνης μιας και η προκλητική εστίαση σε μια μεμονωμένη περίπτωση υπονομεύει τα δικαιώματα χιλιάδων.

Μπουχτίσαμε πια από καλές προθέσεις που γίνονται άλλοθι των αδαών που παριστάνουν τους ευαίσθητους .

Το αίσχος έγκειται ΚΑΙ  στη άκριτη αναπαραγωγή από τα Μ.Μ. Ε. μιας και μόνο περίπτωσης την ίδια στιγμή που η αλήθεια του προβλήματος που αφορά χιλιάδες συστηματικά αποσιωπάται.

«Από το Στόουκ Μάντεβιλ στο Σότσι» Ένας αγώνας δρόμου της μνήμης απέναντι στην λήθη…

Το 1944, ο νευροχειρουργός Δρ. Λούντβιχ Γκούτμαν  δημιούργησε κέντρο αποκατάστασης αναπήρων πολέμου  στο νοσοκομείο Στόουκ Μάντεβιλ της Αγγλίας.  Παρατήρησε πως  η χρήση των αθλητικών δραστηριοτήτων  «λειτουργεί» ως  μέσο αποκατάστασης των  στρατιωτών  με αναπηρία. Μέσα από την αθλητική ενασχόληση των  παραπληγικών και ακρωτηριασμένων στρατιωτών γεννήθηκε η ιδέα της ολιστικής αποκατάστασης  των αναπήρων διεθνώς.

Η ωρίμανση του δικαιώματος αλλά και της  αναγκαιότητας για ολιστική αποκατάσταση που συνιστά απαραίτητη συνθήκη για την διεκδίκηση ισότιμης κοινωνικής ένταξης, δεν προέκυψε διόλου τυχαία. Ήταν το αποτέλεσμα του ευρύτερου διεθνούς κλίματος ειρηνικής προσέγγισης των λαών  που επικράτησε μετά την φρίκη και την βαρβαρότητα του 2^ου παγκόσμιου πολέμου.

Στα χρόνια που ακολούθησαν η ιδέα της δημιουργίας παραολυμπιακού κινήματος  γιγαντώθηκε και οι παραολυμπιακοί αθλητές αποτέλεσαν  παράδειγμα αποκατάστασης αλλά λειτούργησαν και ως ουσιαστικοί πρεσβευτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι πρώτοι Παράλληλοι Ολυμπιακοί Αγώνες για αθλητές με αναπηρία οργανώθηκαν το 1960 στην Ρώμη, ύστερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην ίδια πόλη και θεωρούνται ως οι πρώτοι επίσημοι Παραολυμπιακοί Αγώνες.

Από τους ολυμπιακούς/παραολυμπιακους της Ρώμης μέχρι σήμερα 3 διοργανώτριες  πόλεις δεν φιλοξένησαν τους Παραολυμπιακούς αγώνες. Η πόλη του Μεξικού(1968)  η οποία δήλωσε αδυναμία διεξαγωγής λόγο έλλειψης υποδομής και έτσι διοργανώθηκαν στο Τορόντο του Καναδά, η Μόσχα(1980) η οποία αρνήθηκε την ανάληψη των Παραολυμπιακών αγώνων με το σκεπτικό ότι η Σοβιετική Ένωση δεν έχει αναπήρους λόγο της προηγμένης ιατρικής  περίθαλψης του κράτους  και  έτσι διεξήχθησαν στο Άρνεμ της Ολλανδίας και τέλος το Λος Άντζελες (1984) όπου οι Παραολυμπιακοί φιλοξενήθηκαν/μοιράστηκαν  μεταξύ Νέας Υόρκης και Στόουκ Μάντεβιλ λόγο απροθυμίας(sic) της οργανώτριας πόλης να διεξάγει τους αγώνες των αναπήρων. Από τότε μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει και οι Παραολυμπιακοί αγώνες δεν έχουν να ζηλέψουν σε αίγλη και ρεκόρ τους Ολυμπιακούς. Η διοργανώτρια  πόλη υποχρεούται να αναλάβει και τις δυο μεγάλες διοργανώσεις δίχως επιλογή απαξίωσης των παράλληλων ολυμπιακών αθλητών.

Οι  Χειμερινοί Ολυμπιακοί και Παραολυμπιακοί του 2014 θα διεξαχθούν στην ρωσική πόλη Σότσι η οποία θα «φιλοξενήσει»  4.400 αθλητές/τριες με ή χωρίς αναπηρία από 90 χώρες του κόσμου.

Η διοργάνωση των χειμερινών ολυμπιακών/παραολυμπιακών στην  Ρωσία συμπίπτουν χρονικά  με την διεξαγωγή  «ιερού πόλεμου» της Ρώσικης κυβέρνησης  κατά της LGBTIQ κοινότητας. Με  νομοσχέδιο που ποινικοποιεί την ομόφυλη περηφάνια και την  ρωσική κυβέρνηση να  την βαφτίζει ως «ομοφυλοφιλική προπαγάνδα». Οι «προοδευτικές» και πρωτοφανείς διατάξεις καθιστούν κακούργημα που επισύρει ποινές έως και τριών ετών φυλάκισης  για κάθε πράξη «προπαγάνδας υπέρ μη παραδοσιακών σεξουαλικών σχέσεων». Προβλέπεται ακόμη πρόστιμο για όσα φυσικά πρόσωπα, επιχειρήσεις και  μέσα ενημέρωσης  προπαγανδίζουν υπέρ της ομοφυλοφιλίας. Μέσα στο κυνηγητό μαγισσών προστέθηκαν και οι ακροδεξιές οργανώσεις οι οποίες προθυμοποιήθηκαν να «καθαρίσουν» την χώρα από τα «μιάσματα»  τα οποία  ο πρόεδρος Πούτιν θεωρεί πως διαπράττουν «εγκλήματα που προσβάλουν το θρησκευτικό αίσθημα των πιστών».

Οι φρικτές συνέπειες για τα ομοερωτικά άτομα αποτυπώνονται τέλος και στις προκαταλήψεις της κοινής γνώμης που θεωρεί πως οι ΛΟΑΤ δεν πρέπει να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τους/τις άλλους/άλλες.

Η  Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή(I.P.C) και οι Παραολυμπιακοί αθλητές/τριες  όμως  οφείλουν να πάρουν ανοιχτά θέση για τις παραβιάσεις  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ και να μην λησμονούν  πως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας οδηγήθηκαν χιλιάδες ανάπηροι,ομοφιλόφιλοι,Ρομά και άλλοι για παρόμοιους λόγους.

Η αποδοχή της ανθρώπινης ποικιλομορφίας  δεν μπορεί να εκλαμβάνεται μονοδιάστατα. Όπως ακριβώς οι άνθρωποι με αναπηρία διεκδικούν τα αυτονόητα  για αιώνες οφείλουν να σταθούν επί της ουσίας αλληλέγγυοι σε  όλους εκείνους και εκείνες που πέφτουν θύματα ρατσισμού και διάκρισης.

Η προάσπιση των  ιδεωδών που γέννησαν στο Στόουκ Μάντεβιλ το 1944 το παραολυμπιακό κίνημα διέπεται από την αλληλεγγύη των ΛΟΑΤ σήμερα.

Α.Ρ.

«Η αρετή  στηριζόμενη στην αμοιβαιότητα αποτελούν το ικανότατο αντίδοτο απέναντι στην οποιαδήποτε εξουσιαστική επιβουλή. Είναι η μόνη εγγύηση για μια γνήσια απολαυστική ζωή»

«Αλληλοβοήθεια ,ένας παράγοντας της εξέλιξης»

Πιότρ Κροπότκιν(1842-1921)

«Καθυστερημένες αντιλήψεις της κυρίαρχης άποψης»

Αθήνα 13/01/2014

«Σαν αρχίζει το πρόσωπο του τέρατος να μη μας τρομάζει, πάει να πει πως αρχίζουμε να του μοιάζουμε”

 (Μάνος Χατζιδάκις)

Ο γνωστός δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης με άρθρο του στο «Κυριακάτικο Βήμα» επιχειρώντας να εξηγήσει ποιοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, γράφει: «Ανεξαρτήτως προθέσεων ή διακηρύξεων, ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται και εκπροσωπεί έναν κόσμο ταλαιπωρημένο, στερημένο, κακομαθημένο, θυμωμένο ή καθυστερημένο (Πείτε το όπως θέλετε…), του οποίου τελευταία σκασίλα είναι ποιος προεδρεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση».

Ο τηλεδημοσιογράφος/ αρθρογράφος  συνδέει  την αναπηρία με την ανικανότητα/αδυναμία και την βαφτίζει ξεκάθαρα  κοινωνική μειονεξία.

Σκόπιμα  ο «ακτιβιστής/δημοσιογράφος με το πλαστικό μπουκάλι» «επιχειρηματολογεί» χρησιμοποιώντας κατεστημένες εκφράσεις οι οποίες αναπαράγουν κοινωνικά στερεότυπα διότι ΔΕΝ διαθέτει ουσιαστικά και αποτελεσματικά επιχειρήματα για να χτυπάει απευθείας τον όποιο πολιτικό στόχο του.

Καταφεύγει λοιπόν στην «εύκολη λύση»  του στιγματιστικού λόγου διότι είναι εύπεπτος και εύκολα αποδεκτός  από το «ζαλισμένο κοπάδι». Να θυμίσουμε στον δημοσιογράφο Πρετεντέρη πως ο  στιγματισμός ως φαινόμενο εμφανίζει την αδυναμία μιας κοινωνίας/πολιτείας  να αποδεχτεί κάτι το οποίο η ίδια απορρίπτει ως μη κανονικό. Η ίδια η χρήση της αναχρονιστικής γλώσσας φορτίζει αρνητικά, περιθωριοποιώντας μέσα από συμφραζόμενα ολόκληρες ομάδες πληθυσμού πρόσφατα ακόμη και λαούς.

Η υιοθέτηση στιγματιστικού λόγου για την νοητική αναπηρία(νοητική καθυστέρηση), ως αιτία αποκλεισμού, κουβαλά το στίγμα της «μειονεξίας», της «αντιπαραγωγικότητας» του «ελλείμματος» και συμβάλει στην μη αποδοχή και ένταξη στην κοινωνία των «κανονικών», όπως ονειρεύεται ο Πρετεντέρης αλλά και η νεοναζιστική οργάνωση «Χρυσή Αυγή».

Η χρήση ρατσιστικού, στιγματιστικού λόγου για τα άτομα με αναπηρία συνιστά δείκτη κοινωνικού αποκλεισμού και μας εξοικειώνει πλήρως με το «τέρας», μέσω της αρνητικής  χρήσης της γλώσσας και της νοηματοδότησης των λέξεων.

Ως αποτέλεσμα, η χρήση συγκεκριμένων λεκτικών τύπων χαρακτηρισμού ατόμων ή κοινωνικών ομάδων  απηχεί και συντηρεί βαθιά και ρατσιστικά κοινωνικά στερεότυπα.

Προσδοκάμε  η όποια αλλαγή  να ξεκινήσει από τους/τις καθυστερημένους/ες  οι οποίοι θα σπάσουν την «προστατευτική» γυάλα εκεί που κανείς δεν το περιμένει.

Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ :ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ της Κίνησης Χειραφέτησης ΑμεΑ – Μηδενική Ανοχή σε ανοιχτή συζήτηση

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Της Κίνησης Χειραφέτησης ΑμεΑ – Μηδενική Ανοχή.

σε ανοιχτή συζήτηση με θέμα:

 

Η Εγκύκλιος 37/2011 του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων για τα χορηγούμενα από τον Φορέα Ορθοπεδικά, Ορθωτικά Είδη και Τεχνητά Μέλη.

 

Η Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ, ως μία Συλλογικότητα Ενεργοποιημένων Πολιτών/ισών απευθύνει Πρόσκληση σε Ανοιχτή Συζήτηση, που θα λάβει χώρα στο Συνεδριακό Κέντρο του Ιδρύματος Ευγενίδου(Λ. Συγγρού 387, Παλ. Φάληρο- είσοδος από Πεντέλης 11) την Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011 και ώρα 18:00 μ.μ. με θέμα την Εγκύκλιο 37/2011 του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων για την χορήγηση Ορθοπεδικών, Ορθωτικών Ειδών και Τεχνητών Μελών στους/στις Ασφαλισμένους/ες με Αναπηρία και τον καθορισμό των αποδοτέων ποσών, τον αντίκτυπο της στην διαβίωση τους και τις προοπτικές θωράκισης των θεμελιωδών Δικαιωμάτων τους στην Υγεία, στην Αποκατάσταση και στην Κοινωνική Προστασία.

Σκοπός της ανοιχτής αυτής συζήτησης είναι η εισφορά και καταγραφή των απόψεων όλων των μερών, ομάδων πίεσης, πολιτικών, πολιτειακών παραγόντων, επιστημόνων, επαγγελματιών αποκατάστασης και ενδιαφερομένων Πολιτών/ισών, γύρω από τις προοπτικές, που συνεπιφέρει η επίμαχη Εγκύκλιος, της οποίας η ισχύς μετατέθηκε ημερομηνιακά στην 15η Ιουλίου 2011.

Το κάλεσμα της Κίνησης μας συνιστά ένα ουσιώδες άνοιγμα στην Κοινωνία των Πολιτών/ισών, το οποίο και πραγματώνεται μέσω της θέσεως των βάσεων για την διεξαγωγή ενός διαλόγου ολόπλευρης προσέγγισης, αυτού του ζητήματος πρώτης γραμμής για την Αξιοπρεπή Ζωή όλων των Ανθρώπων με Αναπηρία.

Αθήνα 4/7/2011

Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ.

mideniki.anoxi@gmail.com

http://www.facebook.com/mideniki.anoxi

Ο χώρος είναι προσβάσιμο για ΑμεΑ

Πληροφορίες: 6977202216

Σαββατόβραδα με Νόημα» στο Θέατρο Κωφών Ελλάδος

Σας προσκαλούμε κάθε Σάββατο Φεβρουαρίου-Απριλίου στο θεατράκι μας να παρακολουθήσουμε υποτιτλισμένες ταινίες και ντοκιμαντέρ (ελληνικές ή ξένες) και να συζητήσουμε με τους δημιουργούς των ταινιών και εκπροσώπους ομάδων που βιώνουν κοινωνικό αποκλεισμό .

Να απολαύσουμε σημαντικές καλλιτεχνικές δημιουργίες και να συζητήσουμε για ορατούς και αόρατους φράχτες που μας αφορούν όλους.

 

Οι ταινίες θα προβληθούν με ελληνικούς υπότιτλους για Κωφούς.

Στις συζητήσεις θα υπάρχει διερμηνεία στην Ελληνική νοηματική γλώσσα (Ε.Ν.Γ.).

Ο χώρος είναι προσβάσιμος για Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ).

 

Επίσημη ιστοσελίδα: facebook.com/SaturdayMeaning

 

 

 

 

Επισκεφθείτε: http://www.facebook.com/SaturdayMeaning?v=app_4949752878

Οι ηθοποιοί και οι συντελεστές του ενός και μοναδικού εδώ και 26 χρόνια Θεάτρου Κωφών Ελλάδος απαιτούν την προσοχή όλων. Την δικαιούνται. Κυρίως διότι δεν ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία των προσώπων ή φορέων που αρέσκονται στις φλύαρες δημόσιες σχέσεις. Αντίθετα, ζητούν να λάβουν τον λόγο σπάνια, μόνο όταν νιώθουν οτι έχουν κάτι πραγματικά σημαντικό να δημοσιοποιήσουν.

Από το ερχόμενο Σάββατο 12 Φεβρουαρίου και κάθε Σάββατο μέχρι τις 2 Απριλίου 2011, διεκδικούμε την παρουσία σας στον φιλόξενο χώρο του θεάτρου μας (Σαχτούρη 8-10, Πλατεία Κουμουνδούρου) στις 8:30 μμ – 01:30. Κάθε βράδυ σας θέλουμε μαζί μας, ενεργητικούς θεατές με νόημα, για κάμποσες ώρες γεμάτες νόημα.

 

Μετά από δύσκολη προσπάθεια, μη επικουρούμενη από υψηλές γνωριμίες και δημόσιες σχέσεις που διευκολύνουν την ζωή, κατορθώσαμε να εξασφαλίσουμε την συνεργασία σημαντικών δημιουργών με άποψη. Η παρουσίαση επιλεγμένων ντοκιμαντέρ και ταινιών μυθοπλασίας θα αποτελεί το κυρίως θέμα, το κύριο σώμα, της σαββατιάτικης συνάντησης που σας προτείνουμε. Δεν θα είναι το μόνο. Μετά το πέρας των προβολών και με τη συμμετοχή των δημιουργών ή/και των πρωταγωνιστών των ταινιών, το πρόγραμμα προβλέπει συζήτηση. Για τους μύθους και τα στερεότυπα που εδραιώνουν τον ρατσισμό μέσα μας. Για τους ορατούς και αόρατους φράκτες που κτίζουμε ή μας κτίζουν στο όνομα της ασφάλειας και που εντέλει είναι τα βαθιά σύμβολα της καθημερινής μας ανασφάλειας. Για όσα τεχνητά μας χωρίζουν. Ώστε να ανακαλύψουμε και να αποκαλύψουμε όσα φυσικά και αυτονόητα μας ενώνουν.

 

Προχωρημένες ταινίες και κατόπιν εξίσου προχωρημένη συζήτηση; Αυτό είναι όλο; Τόσοι και τόσοι δεν το προτείνουν; Γιατί να είναι η δική μας πρόταση κάτι το διαφορετικό, το ιδιαίτερο, το πιο θελκτικό; Είναι;

Είναι! Διότι η τέχνη μας, το θέατρο Κωφών, είναι βαθύτερα όλων συνδεδεμένη με την αναγνώριση, απόδοση και εμβάθυνση του κάθε νοήματος, είναι εξ’ ορισμού και εξ’ ολοκλήρου νοηματική τέχνη. Διότι η “δουλειά” μας, η “δουλειά” όσων επί 26 χρόνια υπηρέτησαν το θέατρο Κωφών και όσων σήμερα το υπηρετούν, ήταν και είναι το πάντρεμα της προσωπικής μητρικής νοηματικής γλώσσας με την παγκόσμια εκφραστική θεατρική γλώσσα. Διότι ξέροντας να επικοινωνούμε το νόημα, ξέρουμε και να νοηματοδοτούμε την επικοινωνία με τον πλέον φυσικό τρόπο.

 

Οι μέρες που διανύουμε μόνο μέρες νηνεμίας δεν είναι για το θέατρο Κωφών. Ακριβώς το αντίθετο ισχύει. Στην σημερινή Ελλάδα της πολύπλευρης κρίσης, το θέατρο Κωφών απειλείται περισσότερο από ποτέ, ακόμα και με οριστική… εξαφάνιση! Ουδέν το αξιοπερίεργο. Σε εποχές στερημένες νοημάτων, η νοηματική προσέγγιση της έκφρασης, η αποθεωτική συνύπαρξη επί σκηνής Κωφών και ακουόντων που αφοπλίζει καταλυτικά χρόνιες ρατσιστικές προκαταλήψεις και στερεότυπα, θα ήταν παράλογο να μην απειλείται. Η απειλή, όχι απλώς δεν μας αποθαρρύνει, αλλά αντίθετα μας πεισμώνει, μας υπενθυμίζει βιωματικά πλέον το νόημα ζωής που μια ζωή υπηρετήσαμε και μια ζωή θα υπηρετούμε. Ζωή χωρίς τεχνητούς φραγμούς και φράκτες, όπως ο ρατσιστικός νόμος που αποκλείει τους “μη αρτιμελείς” από την θεατρική εκπαίδευση.

 

Η εκ βαθέων εξομολόγηση και συνάμα υπενθύμιση του βαθύτατου της ζωής νοήματος, είναι το “μήνυμα” που επιδιώκουμε να μοιραστούμε και να επικοινωνήσουμε στις συναντήσεις των Σαββατόβραδων. Είναι το μόνο νόημα ζωής, το μόνο μήνυμα, υπέρ του οποίου είμαστε βαθιά προκατειλημμένοι. Γι’ αυτό και κατά κύριο λόγο απευθυνόμαστε σε όσους/όσες μοιράζονται μαζί μας αυτή – τη μία και μοναδική – προκατάληψη. Τους θέλουμε, σας θέλουμε όλους/όλες. Για να αλωθούν τα τείχη των προκαταλήψεων που μοιάζουν σήμερα απόρθητα, το μόνο που νοηματικά απαιτείται είναι να καταφέρουμε να συντονιστούμε όλοι/όλες μαζί. Ελάτε να κάνουμε μια αρχή, σας προσκαλούμε να το προσπαθήσουμε…

 

 

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

 

 

Σάββατο 12/2/2011 20:30
ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ
(2004, Πάνος Χ. Κούτρας, 111 λεπτά, http://www.alithinizoi.gr/)

Αφιέρωμα στους Γιάννη Διαμαντή [εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας] και Χρήστο Κωστόπουλο (Κωφούς ηθοποιούς του Θ.Κ.Ε. που μας άφησαν νωρίς…).

«Ο Άρης είναι νέος, όμορφος, πλούσιος. Η μητέρα του, η κυρία Καλλιγά, είναι γοητευτική, διάσημη, εκκεντρική. Η Αλεξάνδρα είναι όμορφη, φτωχή, σπουδάζει μόδα. Όταν ο Άρης, που μόλις έχει επιστρέψει στην Ελλάδα ύστερα από αποτοξίνωση, γνωρίζει την Αλεξάνδρα, ξεσπά ένα παράφορο πάθος μεταξύ τους. Ο αδελφός της, όμως, ο Νίκος είναι ο πρώην dealer του Άρη, η μητέρα της έχει Αλτσχάιμερ, ο κωφός κηπουρός της οικογένειας Καλλιγά, ο Χρήστος, κρύβει ένα θανάσιμο μυστικό, η πρώην κοπέλα του Άρη, Τζόυ Μαρτινοκώστα, εμφανίζεται πάλι στη ζωή του, η μητέρα του αφηγείται στη γραμματέα της, τη Σύλβια, τη ζωή της για να γίνει βιβλίο, ο Άρης προσπαθεί ν’ αποκρυπτογραφήσει το μυστηριώδη θάνατο του πατέρα του. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, καθώς η πισίνα της οικογένειας Καλλιγά, η βαθύτερη πισίνα στην Ευρώπη, μοιάζει να κρύβει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που κανείς δεν τολμά ν’ αντιμετωπίσει αληθινά…»

[παρουσία του σκηνοθέτη]

 

Σάββατο 19/2/2011 20:30
ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ
(2009, Φίλιππος Τσίτος, 103 λεπτά)
«Τέσσερις φίλοι περνούν τις μέρες τους χασομερώντας και σχολιάζοντας υποτιμητικά τους μετανάστες που δουλεύουν στην περιοχή, μέχρι την ημέρα που η μητέρα ενός από αυτούς αναγνωρίζει στο πρόσωπο ενός Αλβανού μετανάστη το χαμένο της γιο.»

[παρουσία του σκηνοθέτη και του πρωταγωνιστή Αντώνη Καφετζόπουλου]

 

 

Σάββατο 26/2/2011 20:30
ΜΑΥΡΟ ΓΑΛΑ
(Νίκος Τριανταφυλλίδης, 104 λεπτά)
«Ο Αλέκος, νεαρός συγγραφέας χάνει τη μούσα του και μαζί της την έμπνευσή του. Σαν μην έφτανε αυτό, μπλέκεται στα γρανάζια της Τηλεόρασης, γράφοντας σήριαλ της συμφοράς για την πρώην. Ο κολλητός του, μεγαλοεκδότης Σωτήρης Πούπαλος, προσπαθεί μάταια να τον βάλει στον ίδιο δρόμο. Όμως, τότε είναι που τα πράγματα γίνονται θεόστραβα.»

[παρουσία του σκηνοθέτη]

 

 

Σάββατο 5/3/2011 20:30
ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ
(2010, Λουκία Ρικάκη, 68 λεπτά, Ντοκιμαντέρ, http://breathofairfilm.blogspot.com/)
«Έχει σημασία σε ποιά γλώσσα ονειρεύεται ένα παιδί; Δεν θα έπρεπε αλλά όταν η ζωή ακολουθεί τη δική της πολυπλοκότητα τότε και τα όνειρα μιλούν τη δική τους γλώσσα. Γλώσσα με αλήθεια, χιούμορ, πίκρα, απορία, τρυφερότητα, αγάπη. Και τα όνειρα γίνονται τόπος και δύναμη ζωής σε όποια γλώσσα, σε όποια συνθήκη και αποκαλύπτονται όταν βρουν γόνιμη γη.»

[παρουσία της σκηνοθέτιδας]

 

 

Σάββατο 12/3/2011 20:30
SEE WHAT I‘M SAYING: THE DEAF ENTERTAINERS DOCUMENTARY
(2010, Hilari Scarl, 91 λεπτά, Ντοκιμαντέρ, http://www.seewhatimsayingmovie.com/)
Με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ευγενίδου.
Πανελλήνια Πρεμιέρα.
«Τέσσερις διασκεδαστές Κωφοί, τέσσερα αλληλένδετα ταξίδια. Ο Bob ήταν ντράμερ στο συγκρότημα «Ο Εφιάλτης του Μπετόβεν», το μοναδικό ροκ συγκρότημα Κωφών στον κόσμο, και τώρα σκοπός του είναι να ενώσει πάλι την μπάντα. Ο CJ είναι ένας διάσημος κωμικός που εξακολουθεί να είναι απελπισμένος όταν βρίσκεται μπροστά σε κοινό ακουόντων. Ο Robert είναι ένας λαμπρός ηθοποιός και καλλιτέχνης της παντομίμας, ως άστεγος όμως δίνει καθημερινά την δική του μάχη. Η TL είναι βαρήκοη τραγουδίστρια και προσπαθεί να ολοκληρώσει το πρώτο της CD «Όχι αρκετά Κωφή».»

[βιντεοσκοπημένο μήνυμα της σκηνοθέτιδας]

 

 

Σάββατο 19/3/2011 20:30
ΣΤΡΕΛΛΑ
(2009, Πάνος Χ. Κούτρας, 111 λεπτά, http://strellamovie.wordpress.com/)
«O Γιώργος αποφυλακίζεται μετά από 15 χρόνια εγκλεισμού για ένα φόνο που ομολόγησε ότι διέπραξε στο χωριό όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Είναι 48 ετών και αποφασισμένος να κάνει μία καινούρια αρχή στην Αθήνα, μία πόλη άγνωστη γι’ αυτόν. Οι άμεσοι στόχοι του: να πουλήσει το πατρικό του σπίτι και να βρει το γιο του, Λεωνίδα, του οποίου τα ίχνη έχει χάσει από τη μέρα της καταδίκης του. Το βράδυ της αποφυλάκισής του διανυκτερεύει σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο στην Ομόνοια. Εκεί γνωρίζει τη Στρέλλα, μία όμορφη νεαρή πόρνη τρανσέξουαλ. Στη νέα του ζωή όλα επιτρέπονται κι έτσι αποφασίζει να περάσει το βράδυ μαζί της. Η ιδιόμορφη ομορφιά της, η λαχτάρα της για ζωή και το κυνικό της χιούμορ τον γοητεύουν. Λίγες μέρες μετά θα την ξανασυναντήσει και δε θα αργήσουν να μείνουν μαζί. Ωστόσο οι λογαριασμοί του Γιώργου με το παρελθόν είναι ακόμα ανοιχτοί. Μία άλλη «φυλακή» τον περιμένει. Μαζί με τη Στρέλλα θα πρέπει να βρουν το δρόμο προς την έξοδο.»

[παρουσία του σκηνοθέτη και της πρωταγωνίστριας Μίνας Ορφανού]

 

 

Σάββατο 26/3/2011 20:30
ΑΓΓΙΞΤΕ ΤΟΝ ΗΧΟ: ΕΝΑ ΜΟΥΣΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΗΝ EVELYN GLENNIE
(2004, Thomas Riedelsheimer, 99 λεπτά, Ντοκιμαντέρ, http://www.touch-the-sound.com/)
Με την υποστήριξη του Goethe-Institut Athen.

«Ένα ντοκιμαντέρ που διερευνά τις διασυνδέσεις ανάμεσα στον ήχο, ρυθμό, χρόνο, και το σώμα ακολουθώντας την βιρτουόζο κρουστών Evelyn Glennie, η οποία είναι βαρήκοη.»

[βιντεοσκοπημένο μήνυμα του σκηνοθέτη]

 

 

 

Σάββατο 2/4/2011 20:30
ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΜΕΝΑ
(2009, Τζώρτζης Γρηγοράκης, 19 λεπτα)
«O Αντώνης πρέπει να γυρίσει γρήγορα σπίτι του. H Ευτυχία είναι κολλημένη στην κίνηση. Μια ιστορία για μια σχέση αλληλεξάρτησης. Βασισμένη σε αληθινή ιστορία.»

[παρουσία του σκηνοθέτη]

 

ΙΣΜΑΗΛ
(1994, Γιώργος Ζαφείρης, 30 λεπτά)
«Δύο αλβανοί μετανάστες, ο Ισμαήλ και ο Μουρράς, έρχονται στην Αθήνα, ψάχνοντας τη «Γη της επαγγελίας».»

[παρουσία του σκηνοθέτη]

 

ΕΝΑΣ ΛΑΜΠΕΡΟΣ ΗΛΙΟΣ
(2000, Βασίλης Λουλές, 36 λεπτά)
«Η Νατάσα, Ρωσίδα μετανάστρια, ψάχνει για μια θέση στον ήλιο της Ελλάδας.»

[παρουσία του σκηνοθέτη]

 

 

 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

 

Οι προβολές θα γίνονται από ψηφιακά μέσα, μέσω HD ready προβολέα σε οθόνη πλάτους 2,90m και με στερεοφωνικό ήχο. Στα πλαίσια της ισότιμης πρόσβασης των Κωφών στα έργα πολιτισμού, έχει ανατεθεί σε σχετικό επαγελματία  η δημιουργία ελληνικών υποτίτλων για Κωφούς για όλες τις ταινίες (πλην της «Αληθινής Ζωής» που ήδη τους φέρει). Στη συνέχεια, οι υπότιτλοι αυτοί θα είναι διαθέσιμοι στην Κοινότητα των Κωφών και σε κάθε ενδιαφερόμενο.

 

Στις συζητήσεις θα υπάρχει διερμηνεία στην Ελληνική νοηματική γλώσσα (Ε.Ν.Γ.).

 

Ο χώρος είναι προσβάσιμος για Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ).

 

Θέατρο Κωφών Ελλάδος: Σαχτούρη 8-10, Πλατεία Κουμουνδούρου, Ψυρρή, Αθήνα [Google map].

Είσοδος: €7 με κρασί/αναψυκτικό. Στον χώρο θα λειτουργεί και πλήρως εξοπλισμένο μπαρ.

Κρατήσεις: E-mail: disartmove@gmail.com Τηλέφωνο (μόνο με SMS): 698-5765550

Τηλέφωνα επικοινωνίας/πληροφορίες: 697-7202216 Αντώνης Ρέλλας, 694-5390799 Σοφία Ρομπόλη.

 

Αναπηρία και πολιτική ορθότητα…

Επιστολή- Απάντηση

Αθήνα 17/12/2010

ΠΡΟΣ: Εφημερίδα «ΝΕΑ»

ΑΠΟ: «Κίνηση  Καλλιτεχνών με Αναπηρία»

Υπόψιν: κ. Θανάση Χειμωνά, κ. Πέτρο Τατσόπουλο, και κ. Χρήστο Χομενίδη.

 

Την Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010 δημοσιεύσατε στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας σας άρθρο του συγγραφέα Θανάση Χειμωνά με τίτλο:

[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Η Χιονάτη και οι επτά γίγαντες

«Η πολιτική ορθότητα ενοχοποιεί το χιούμορ», http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4609053.

Το συγκεκριμένο άρθρο πραγματεύεται με τρόπο στηλιτευτικό την αντίδραση πολλών ανθρώπων με αναπηρία στις μεταφορικές χρήσεις όρων που υποδηλώνουν τη σύνδεση της αναπηρίας με την ανικανότητα/αδυναμία ή οποιουδήποτε είδους κοινωνική μειονεξία, χαρακτηρίζοντάς τους αντιδρώντες ως εκφραστές σκοταδιστικών αντιλήψεων που επιχειρούν να τις επιβάλλουν χρησιμοποιώντας ως μέσο την εμμονή στη χρήση μιας αποκαλούμενης «politically correct» ορολογίας. Για την απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού, ο συγγραφέας του άρθρου χρησιμοποιεί μια σειρά από “επιχειρήματα”, αν μη τι άλλο αυθαίρετα και -συνεπώς- παραπλανητικά. Μεταξύ άλλων, ομιλεί για μια  «λίαν επικίνδυνη μόδα που εξαπλώνεται ραγδαία στο δυτικό κόσμο…» εν είδει «νέας μορφής λογοκρισίας, πιο σκοταδιστικής και πιο αδυσώπητης από αυτές που είχαν επιβάλει στο παρελθόν ακόμη και τα πιο συντηρητικά και θεοκρατικά καθεστώτα…»

Ως αγωνιζόμενοι Έλληνες πολίτες που ουδεμία δυνατότητα έχουμε να εξαπλώνουμε τη μόδα του «politically correct» στο δυτικό κόσμο, αλλά και ως καλλιτέχνες με αναπηρία υπερασπιζόμενοι τη δικαιωματική μας αντιγνωμία στις θέσεις/απόψεις του κ. Χειμωνά, αντιπαραθέτουμε τα ακόλουθα στοιχειώδη και αυτονόητα:

Πέρα από κάθε είδους κοινωνική και πολιτική διεργασία διαμόρφωσης εννοιών απαντάται το Δικαίωμα κάθε Ανθρώπου με Αναπηρία στον Αυτοπροσδιορισμό, το οποίο προϋπάρχει και ταυτόχρονα  πρέπει να ενυπάρχει μέσα σε αυτές, απλώς και μόνο γιατί αντικατοπτρίζει την καθημερινή διεκδίκησή τους να αντιμετωπίζονται ισότιμα από την Κοινωνία.

Η χρήση της γλώσσας εξελίσσεται, ανανεούμενη από τις εκάστοτε πολιτικές, παιδαγωγικές, πολιτισμικές και κοινωνικές αντιλήψεις και συναντιλήψεις του πλαισίου ανατροφοδότησής της.

Ο στιγματισμός ως φαινόμενο εμφανίζει την αδυναμία μιας κοινωνίας να αποδεχτεί κάτι το οποίο η ίδια κανονιστικά απορρίπτει ως μη κανονικό, αντικρίζεται δε σε όλες τις εκφάνσεις της. Η ίδια η χρήση της γλώσσας ανα-οριοθετεί φορτίζοντας αρνητικά ορισμούς, περιθωριοποιώντας μέσα από συμφραζόμενα ολόκληρες ομάδες πληθυσμού πρόσφατα ακόμη και λαούς…

Η Αναπηρία ως αιτία Αποκλεισμού κουβαλά στην αντανακλαστική της εννοιολόγηση το στίγμα της «μειονεξίας», της «αντιπαραγωγικότητας» και του «ελλείμματος», παρά τη ριζική αναμόρφωση της όρισής της από το σύνολο των Διεθνών Οργανισμών, με τον Ο.Η.Ε. να τη χαρακτηρίζει ως «Καθολική Εμπειρία»  στο μέτρο της αξίωσης για άρση των τιθέμενων από την κοινωνία εμποδίων, που αθετούν τη συμμετοχή σε ίση βάση των ανθρώπων που εμπίπτουν στην εν λόγω διακριτή ομάδα πληθυσμού.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι: Αποδεχόμαστε ή αρνούμαστε να συντηρούμε κοινωνικά στερεότυπα που στιγματίζουν την αναπηρία; Αν ισχύει το δεύτερο, πώς αυτό γίνεται πράξη όταν συνεχώς και αδιαλλείπτως κακοποιούμε τις έννοιες και τους διεκδικητές απελευθερωμένους, στο όνομα έστω της ελευθερίας της τέχνης και του λόγου;

Η αντίδρασή μας στο άρθρο του κ. Χειμωνά δεν αντανακλά κανενός είδους παροξυσμό υπερευαισθησίας από μέρους μας… Άλλωστε, στην Αγγλία η οποία και χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα στο άρθρο του κ. Χειμωνά προ εικοσαετίας ασκήθηκε ισχυρή κριτική από το Αναπηρικό Κίνημα επί τη βάσει ακριβώς αυτής της αποστιγματιστικής χρήσης της γλώσσας, βρίσκοντας συνάμα ένθερμους συμπαραστάτες από την Καλλιτεχνική και Πανεπιστημιακή Κοινότητα, προεξάρχοντος του M. Oliver, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Γκρίνουιτς, συγγραφέα και Ακτιβιστή με Αναπηρία.

Το δικό μας “διά ταύτα” που ουδέποτε θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε όσο και αν κάποιοι επιμένουν να χαρακτηρίζουν αυτή μας τη στάση ως σκοταδιστική, είναι ξεκάθαρο και βαθιά συνειδητό: Η χρήση ρατσιστικού, στιγματιστικού λόγου για τα άτομα με αναπηρία συνιστά δείκτη κοινωνικού αποκλεισμού, ή αλλιώς μιας κατ’ επίφαση ένταξης υπό όρους υποβιβασμού ή ηρωοποίησης…

Έχοντας δε πλήρη συναίσθηση των αρνητικών αναπαραστάσεων, που καλλιεργούνται συνειδησιακά στο ευρύ κοινό εκτός των άλλων και μέσω της στρεβλωμένης παρουσίασης του πλαισίου διαβίωσης των Κοινωνών με Αναπηρία από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και την Τέχνη, η «Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία» απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση στους εμπλεκόμενους στο διαδικτυακό διάλογο συγγραφείς κ. Θανάση Χειμωνά, κ. Πέτρο Τατσόπουλο και κ. Χρήστο Χομενίδη στην Ημερίδα, που διοργανώνουμε και  θα πραγματοποιηθεί στις 8 Απριλίου του 2011 στο Ίδρυμα Ευγενίδου με θέμα: «Τέχνη και Αναπηρία».

 

Ο Μισέλ Φουκό στον Πρόλογό του για το έργο του Ζωρζ Κάγκιλεμ «Το Κανονικό και το Παθολογικό» έγραφε:

«Η διαμόρφωση εννοιών είναι ένας τρόπος για να ζούμε, όχι για να σκοτώνουμε τη ζωή»

Οφείλουμε να κοιτάξουμε πέρα από αυτό οπού μας οδηγεί η προκατάληψη της όρασής μας…

Αν καταφέρουμε να δούμε κάτι αληθινό…

Ίσως καταφέρουμε και να εστιάσουμε…!!!

Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία

Επί της ουσίας, πνευματικός χειμώνας.

Με αφορμή το άρθρο του επαγγελματία χειριστή της ελληνικής γλώσσας Θ. Χειμωνά (Τα Νέα, 14/12/10) http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4609053

θα ήταν χρήσιμο να αναλύσουμε λίγο την προσέγγισή του σε ό,τι αφορά την άκριτη χρήση χαρακτηρισμών στα πλαίσια του δημόσιου λόγου.

Κατ’ αρχήν, η χρήση της γλώσσας και η νοηματοδότηση των λέξεων αποτελούν δύο αλληλοτροφοδοτούμενες διεργασίες, άμεσα συνυφασμένες με τις ιστορικές καταβολές και τις εκάστοτε συνθήκες της κοινωνίας. Ως αποτέλεσμα, η χρήση συγκεκριμένων λεκτικών τύπων σαν πολυεργαλεία χαρακτηρισμού ατόμων ή καταστάσεων απηχεί και συντηρεί κοινωνικά στερεότυπα. Κατά μείζονα λόγο τούτο ισχύει όταν η εκφορά τυποποιημένων αρνητικών εκφράσεων απαντάται στα κείμενα εκπροσώπων της διανόησης. Διότι ευλόγως εκλαμβάνεται ως επικύρωση.

Εν προκειμένω, στο επίμαχο άρθρο του κ. Τατσόπουλου –που με τόση ενάργεια υπερασπίζεται ο κ. Χειμωνάς– αναφέρεται ο όρος «αυτιστική κοινωνία», με στόχο (ομολογουμένως προφανή) να καταδειχτεί η οπισθοδρομική εσωστρέφεια της ελληνικής πραγματικότητας. Έχουμε λοιπόν το εξής δεδομένο-παράδοξο: Ο κ. Τατσόπουλος επιχειρώντας να στηλιτεύσει την οπισθοδρομικότητα της ελληνικής κοινωνίας μετέρχεται μίας έκφρασης που προδήλως προσβάλλει τα μέλη μιας κοινωνικής ομάδας, από τις πιο αδικημένες –ακριβώς εξαιτίας της οπισθοδρομικότητας της ελληνικής κοινωνίας.

Και το ερώτημα: Είναι σκόπιμο ένας χειριστής του λόγου να συναρθρώνει την επιχειρηματολογία του μεταχειριζόμενος κατεστημένες εκφράσεις οι οποίες αναπαράγουν κοινωνικά στερεότυπα ή θα ήταν ευκταίο και αποτελεσματικότερο να χτυπάει κατευθείαν το στόχο του με επακριβείς και στοχευμένες φράσεις; (Όπως άλλωστε θα περιμέναμε από αυτόν, ακριβώς επειδή είναι επαγγελματίας χειριστής του λόγου και όχι απλός καταγραφέας κλισέ…)

Ο προσεκτικός αναγνώστης θα έχει ήδη αντιληφθεί ότι εγκαλώ τον κ. Χειμωνά για αισθητική και τεχνική αστοχία στη χρήση της γλώσσας, ανεξαρτήτως των προθέσεών του οι οποίες ουδόλως με απασχολούν. Υπό αυτό το πρίσμα, το τέχνασμα που μετήλθε στην τελευταία παράγραφο του άρθρου του, όπου αναφέρθηκε στις πιο δυναμικές αντιδράσεις από τα μέλη των θιγόμενων κοινωνικών ομάδων με σκοπό να κερδίσει τις εντυπώσεις εμφανιζόμενος σαν θύμα, σε τίποτα δεν ακυρώνει το πραγματικό πρωτογενές περιστατικό της άστοχης φρασεολογίας του. Αυτή και μόνο αυτή αποτελεί το αντικείμενο της παρέμβασής μου.

Ως συγγραφέας ,κοινωνιολόγος αλλά και πολίτης με αναπηρία αξιώνω η έκφραση οποιασδήποτε τέχνης, και ειδικά αυτής του Λόγου, να είναι αισθητικά και πολιτικά άρτια και όχι εύπεπτη ταυτολογία.

Αντρέας Κουζέλης

ΜΜΕ & άτομα με αναπηρία εν όψει των Παραολυμπιακών Αγώνων 2012

Ημερίδα µε θέµα: «Mέσα Μαζικής Ενημέρωσης & άτομα με αναπηρία εν όψει των Παραολυμπιακών Αγώνων 2012» διοργανώνουν ο υφυπουργός Εσωτερικών. Αποκέντρωσης & Ηλ. Διακυβέρνησης, κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής και η Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης σε συνεργασία µε τοπικούς φορείς. Στην ηµερίδα θα απευθύνουν χαιρετισµό οι υφυπουργοί Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Αηδόνης Χρήστος  Τιμοσίδης Μιχάλης. Η ηµερίδα θα διεξαχθεί το Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010 στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Arcadia (Τερψιχόρη).

Πρόγραμμα:
9:15-10:00 – Προσέλευση

Χαιρετισµοί:

Yφυπουργός Εσωτερικών. Αποκέντρωσης  και Ηλ. Διακυβέρνησης – κυβερνητικός εκπρόσωπος Γεώργιος Πεταλωτής

υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Χρήστος Αηδόνης

υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Μιχάλης Τιµοσίδης

γενική γραµµατέας Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης Θεοδώρα Κόκλα, νοµάρχης Ροδόπης Άρης Γιαννακίδης

δήµαρχος Κοµοτηνής Δηµήτρης Κοτσάκης.

11:05 – 11:15 – Προβολή βίντεο – Στιγμές από την συμμετοχή της Εθνικής Παραολυμπιακής Ομάδας στο Πεκίνο.(Επιμέλεια Αντώνης Ρέλλας).

Συντονιστής: Λίτσος Ευάγγελος (δήμαρχος Αιγείρου).

11:15-12:15: – 1η Ενότητα – Ο αθλητισµός και ο ρόλος του στην αλλαγή της κοινωνίας. Το Παραολυµπιακό Κίνηµα. Εισηγητές: Γιώργος Φουντουλάκης (Πρόεδρος Ελληνικής Παραολυµπιακής Επιτροπής – πρόεδρος Εθνικής Αθλητικής Οµοσπονδίας Ατόµων µε Αναπηρίες), Παύλος Γερακάρης (πρόεδρος Πανελληνίου Συνδέσµου Αθλητικών Συντακτών), Γιώργος Μπελίρης (Δηµοσιογράφος), Πηγή Δεβετζή (Ολυµπιονίκης).

12:15-13:15 – 2η Ενότητα – Παρουσίαση της Αναπηρίας από τα ΜΜΕ. (Αθλητισµός, Πολιτισµός, Διαδίκτυο). Εισηγητές Σάκης Κωστάρης (Παραολυµπιονίκης -υπεύθυνος Επικοινωνίας Ελληνικής Παραολυµπιακής Επιτροπής), Αντώνης Ρέλλας (Σκηνοθέτης), Άλεξ Tαξιλδάρης (Παραολυµπιονίκης), Σεραφείµ Σίλας Χαραλαµπίδης (ηθοποιός)

13: 15-13:45 – Διευρυμένο διάλειµµα.

13:45-15:00 – 3η Ενότητα – Κοινωνία και άτοµα µε αναπηρία – Ο ρόλος των ΜΜΕ στην Ελλάδα και τον κόσµο. Εισηγητές: Petar Kadrev (δηµοσιογράφος-Βουλγαρικό Κρατικό Πρακτορείο Ειδήσεων ΒΤΑ), Ersin Kalkan (δηµοσιογράφος από Τουρκία), Δρ. Περικλής Πολυζωίδης (λέκτορας στο τµήµα Κοινωνικής Διοίκησης του Δ.Π.Θ), Δρ. Βασιλική Θεολόγη (δηµοσιογράφος – δικηγόρος) και Μαρία Νικολάου (δηµοσιογράφος).

15:00-15:30 – Συζήτηση / Συμπεράσματα. Απονομή τιμητικών διπλωμάτων στους Παραολυμπιονίκες.